~ Wat een planeet ~

In Wat een planeet volgen we de verwikkelingen rond “een soort cultureel centrum”. Het is, in Annies bewoordingen, “meer een reeks taferelen dan een aaneensluitend verhaal. Deze musical moest het dan ook meer hebben van de gezongen en gedanste nummers en van de sololiedjes dan van de scènes.” Opnieuw speelt Conny Stuart een hoofdrol. Naast haar schittert – voor het eerst in een Schmidt/Bannink musical – Willem Nijholt.

De losse structuur van Wat een planeet en de setting van het culturele centrum zorgen ervoor dat Annie een hele reeks zware onderwerpen aan bod kan laten komen: honger in de derde wereld, milieuvervuiling, crisis. Hoewel sommige recensenten dit wel erg veel zware kost voor een avondje uit vinden, reageren de meesten erg positief. Annie vindt dit hypocriet: “Het is opvallend dat niet alleen recensenten maar ook mensen uit je omgeving vinden dat een musical ‘ergens over gaat’, als er maatschappijkritiek in voorkomt (…) Een liedje dat alle misstanden, onderdrukking en ellende opsomt krijgt meteen een goede aantekening, terwijl dat opsommen juist een goedkope en doorzichtige truc is, tot vervelens toe ook in allerlei cabaretjes toegepast. Dat is typisch Nederlands. Het calvinisme steekt de kop altijd weer op. De vermanende vinger hoort erbij. De moraal van het lied. Nu de seksuele moraal geen rol meer speelt hebben we ons gestort op de politiek als gewetensthermometer.”

foto’s: Henk Pothoff

Nummers: o.a. Kom dichtbij, Nooit te laat (I), Kwik in de vis, Ze weten niet wat leven is, De dupe, Wees een beetje aardig, Ik zoek m’n identiteit, Winter ‘54 (I), Nooit te laat (II), Daar staat een emmer, Ceremoniemeester, De haan moet gaan, Schaarste, Winter ‘54 (II), Radijs, Wat een planeet, En toen