Beppie

De televisieserie Beppie is een modern sprookje in twaalf afleveringen. De liedjes zijn gecomponeerd door Harry Bannink. Annie schrijft de serie samen met haar zoon Flip van Duijn en Haye van der Heyden.

Na een ongeluk meldt het echtpaar Van de Broek zich bij de hemelpoort. Beppie mag blijven, maar haar man moet eerst nog een goede daad verrichten op aarde. Binnen een jaar moet hij het huwelijk van de excentrieke psychiater Norbert en zijn snobistische vrouw redden. Hun dochter helpt meneer Van de Broek daarbij en vanuit de hemel doet Beppie haar best.

De serie slaat niet aan. Later zal Annie het een vergissing noemen om samen met Flip en Haye een serie te schrijven. In Hans Vogels biografie Wacht maar tot ik dood ben zegt Flip: “Ik denk dat dat samenwerken van Annie en mij bewust of onbewust ook een manier is geweest – of een poging – om mij aan zich te binden. Annie is een groot deel van haar leven een werkend mens geweest. En uit dat werk heeft ze een groot deel van haar leven gehaald (…) Toen ik opeens kindertheater ging schrijven, dacht ze: ‘Ha, fijn, Flip is een collega. Ik kan met hem werken. Dat heb ik altijd gewild.’ (…) Deels omdat we elkaar zo goed kenden en ik haar werk. Maar ook: die zoon bij haar houden.”

Liedjes: o.a. Beppie ben je boven, Bestaat ze echt, Zachtjes breken, Huwelijksbootje, Dubbel mannenkwartet (samen met Haye van der Heyden), Knaftlied, Wij passen niet bij elkaar, Boedelscheiding, De kok die alles kan (De overige liedjes werden geschreven door Haye van der Heyden en door Flip van Duijn)

Pleisterkade 17

In 1974 krijgt Annie van de AVRO opdracht voor het schrijven van een zesdelige comedyserie. Deze zal aan het eind van het jaar uitgezonden worden. Maar de samenwerking met de AVRO verloopt uiterst moeizaam: op Annies vragen en teksten wordt niet of heel laat gereageerd, en daar kan zij slecht tegen. Als duidelijk wordt dat de AVRO liever onder het contract uit wil, gaat John de Crane, Annies vaste zaakbehartiger, onderhandelen met andere omroepen. De KRO blijkt geïnteresseerd en op 7 december 1975 is de eerste uitzending van Pleisterkade 17.

In feite is Pleisterkade 17 een moderne familie Doorsnee. En net als bij De familie Doorsnee, leeft het publiek ook nu weer intensief mee met de belevenissen van het televisie-echtpaar Nell Koppen en Jan Blaaser en hun drie dochters. De kijkcijfers blijven, ondanks de matige reacties in de pers, twee seizoenen lang stijgen. Het hoogtepunt is de slotaflevering, met een gastrol voor de uiterst populaire quizmaster Willem Ruis. Dat Pleisterkade 17 na twee seizoenen ophoudt, komt doordat de KRO iets te lang aarzelt met een verzoek voor nieuwe afleveringen. Annie is dan al begonnen aan Foxtrot en heeft geen tijd meer.

Liedjes: o.a. Ik heb je lief

 

Ja zuster, nee zuster

In 1965 schrijven Annie en de componist Harry Bannink televisiegeschiedenis met de jeugdserie Ja zuster, nee zuster. Misschien wel de beroemdste Nederlandse televisieserie van de vorige eeuw. Voor velen is het de ultieme samenwerking tussen Annie en Harry. Veel liedjes zijn moderne klassiekers geworden, zoals M’n opa, Wil u een stekkie van de fuchsia en natuurlijk het titellied Niet met de deuren slaan (Ja zuster, nee zuster). Hoewel de serie bedoeld is als kinderserie, zit al na enkele afleveringen ook volwassen Nederland achter de buis: afspraken worden verzet, vergaderingen afgezegd en sportwedstrijden verplaatst.

Ja zuster, nee zuster speelt zich af in een “rusthuis vol herrie”, waar zuster Klivia de scepter zwaait. In de serie komen veel karakteristieke personen voor, zoals Gerrit, opa, de ingenieur en boze buurman Boordevol. Elke aflevering staat op zichzelf en vaak heeft het verhaal niet bijzonder veel om het lijf. De liedjes hebben, in tegenstelling tot de musicals, weinig met het verhaal te maken. Iemand zegt “We kunnen gewoon een liedje zingen, dat helpt altijd!” en er is aanleiding om te gaan zingen. Harry Bannink over het succes van Ja zuster, nee zuster: “Het was er denk ik de tijd voor. Het juiste moment, de juiste omstandigheden. Ik heb geen verklaring voor het succes (…) We waren ons er absoluut niet van bewust dat we aan een topper werkten.”

Liedjes: o.a. Aan de trapeze, Altijd ben ik bereid, Bello, Bello, Bello, Duiffies, duiffies, De elektrieke deken, Geld, alles kan je kopen voor geld, Gerrit de liftboy, Groot zijn, Harry, Hendrik Haan, Hou je gedeisd, Ik heb het bewijs, Ik krijg het weer, Ik wil het niet, In een rijtuigie, Ingenieur op klompen, Ja zuster, nee zuster (Niet met de deuren slaan), Jij hebt gelogen Gerrit, De jongens van de reisvereniging, De kat van Ome Willem, Knibbel ons konijn, Laat ze breien, Ladumaar meneer, Lodewijk waar zit je, Lorre is ziek, Met u onder een paraplu, Met Wim Sonneveld in bad, Mini en Maxi, M’n Opa, Muis in de supermarkt, Naar Zwitserland, Op de step, De ouwe Jacob, Popocatepetl, Souvenir uit Holland, Stop doe ’t niet, Stroei voei, Twee beschermengeltjes van Opa, De twips, Wij doen samen met een vrijer, Wij zijn bang voor de bullebak, Wil u een stekkie van de fuchsia

fragment: VARA 1966, © Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid

Conny Stuart show

In 1966 werken Annie en Harry Bannink intensief samen. De musical Heerlijk duurt het langst verovert het Nederlandse theaterpubliek en er wordt geschreven aan de televisieserie Ja zuster, nee zuster (voor het eerst uitgezonden op 24 december 1966). Tussendoor vinden Annie en Harry ook nog de tijd om liedjes te schrijven voor De Conny Stuart Show, een eindejaarsshow uitgezonden door de KRO. Twee daarvan zijn klassiekers geworden, Herr Heinzelmann en vooral Wat voor weer zou het zijn in Den Haag.

Liedjes: o.a. Soeur Soupire, Herr Heinzelmann, Wat voor weer zou het zijn in Den Haag, Ik heb geen spijt

Wat kan me gebeuren

Wat kan me gebeuren was een televisieshow van de VARA rond Conny Stuart. De rode draad werd gevormd door Conny Stuarts dagdromen in de trein van Hoogeveen naar Hilversum. Het was een live programma (zoals bijna alle televisie in die tijd) met Joop Doderer. Samen speelden zij sketches, afgewisseld met enkele liedjes.

Voor de muziek bij Annies tekst Wiegeliedje suggereert Conny Stuart dat “ene meneer Bannink” misschien wel een geschikte componist is. Het is het begin van een jarenlange, intensieve samenwerking. Harry Bannink over die eerste samenwerking met Annie: “Het gedicht over Venus (Wiegeliedje) blijft mij op een andere manier heel dierbaar, zoiets heb je altijd met je eersteling. Er zijn later schitterende liedjes bij gekomen, maar die zijn toch anders. Net als onze allereerste musical onze dierbaarste was omdat het de eerste was.”

Liedjes: o.a. Zelfmoord, Wiegeliedje, De hoezepoes

Pension Hommeles

Pension Hommeles is de eerste Nederlandse televisieserie en gaat over de belevenissen van de vaste bewoners van een pension. De pensionhoudster zwaait de scepter. Er zitten liedjes in en de vergelijking met de radioserie De Familie Doorsnee ligt voor de hand. Een oer-Hollandse sfeer en personages waar het publiek zich in herkent. De serie is meteen een succes en wordt het meest bekeken amusementsprogramma van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Enkele van de liedjes zijn tot de klassieken van het Nederlandse repertoire gaan horen, zoals Ik zou je het liefste in een doosje willen doen.

Producent Wim Ibo herinnert zich de gesprekken in de tram: “Er waren zo weinig televisietoestellen, men trok naar elkaar toe om Hommeles te bekijken. Hele hordes waren onderweg van familie of kennissen naar huis. Ze hadden maar één onderwerp en dat was Hommeles. Kritiek, enthousiasme, alles. Het hele verhaal werd naverteld. En ik zat daar maar rustig in een hoekje van die tram te luisteren. Zoiets heb ik nadien nooit meer meegemaakt.”

Liedjes: o.a. De chef-kok, Christmas in New York, Er was een meisje, Ik zou je het liefste in een doosje willen doen, Juffrouw Sanders, Mijn tenen, Mogen wij vanavond komen kijken, Regenlied, Voor jou, Zo had ik het gewild, Zoogdieren